زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

اثم (مفردات‌نهج‌البلاغه)





اثم (به کسر الف) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای گناه و ضرر که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد بیان رابطه گناه با ضرر از این واژه استفاده نموده است.


۱ - مفهوم‌شناسی



اثم به معنای گناه، کار حرام، که از آیه‌ی: «وَ اِثْمُهُمٰا اَکْبَرُ مِنْ نَفْعِهِمٰا» استفاده می‌شود، می‌باشد. لذا معلوم است که معنای اصلی آن ضرر است.

۲ - کاربردها



از آن‌جا که گناه با ضرر رابطۀ مستقیم دارد، لذا امام علی (علیه‌السلام) در این خصوص می‌فرمایند: «من بالغ فی الخصومة اثم؛ هر کس در خصومت مبالغه کند به گناه می‌افتد.»

۳ - پانویس


 
۱. بقره/سوره۲، آیه۲۱۹.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۲۸، حکمت۲۹۸.    


۴ - منبع


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اثم»، ص۲۵-۲۶.    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.